Gel ey ecel hüzün demidir

Gel ey ecel, hüzün demidir bu,
Gönlümü sarar, sarsar adım adım.
Kara bulutlarla dolu gökyüzü,
Gecelerime acı katar adım adım.

Bir nefes gibi yaklaşır, sessizce,
Umutsuzluğun kokusu siner içime.
Yıkar, yıpratır her anı ve sevinci,
Gel ey ecel, hüzün demidir bu zehrine.

Gözlerimden damlar yaşlar bir bir,
Yalnızlıkla sarılır her gece sancıyla.
Durduramam sensizliğin ağırlığını,
Gel ey ecel, hüzün demidir şarkıyla.

Ne zaman çıkıp gitsen karşıma,
Gökyüzü kara bulutlarla kaplanır.
Gelip geçici bir an mıdır yaşam,
Sonunda hüzün, acıyla sarılır.

Ecel, gerçekle yüzleşme zamanı,
Ömrümün son deminin sancısı
Hüzünle yoğrulan gönül kederi,
Karanlık bir düş gibi etrafı sarmış.

Gel ey ecel, hüzün demidir.
İçimde yankılanan nağmedir.
Yaşamın sona erdiği andır,
Dünyadan göçüp gidenin sedasıdır.

Gel ey ecel, kara bir kaderdir.
Gözlerimde süzülen son damladır.
Bir nefeslik ömürde saklı sır,
Bir sonbahar yaprağının solgun yasıdır.

Gel ey ecel, yaşamın sonudur.
Geriye anılar bırakan güzeldir.
Kefen değil, hüzne sarın beni,
Ecelin sesiyle özgürleşen bedendir.