Gel..! Durma..! Gel...! Şiiri - Salih Kozan

Yolcuyum şu fani dünyada
Hüzünlü yalnızlığım var mısralarımda
Değişken iklimlerdeyim
Mevsim şimdi sonbahar
Seyre dalıyorum alemi
Gönül bahçemin penceresinden
Dökülüyor bir bir umutlar
Sararıp solan gönül bahçemden
Yalnızlık damlıyor hüzün akan kalemimden
Ne hasret ne fırtınalar
Dilim sanki lal kesilmiş
Tarife sığmaz duygular
Titrek ellerim silmeye varmıyor
Kanlı gözyaşlarımı
Yönelişim Allaha! arzum ona
Affına sığınmışım
Affet Allahım..!
Merhametini ummuşum
Bağışla Allah’ım
Şimdi pişmanlık ateşlerindeyim
Yüreğimde kor alevler
Dilim yakarışta
Beni bana bırakma ey hak ne olur
Ey ruhumu okşayan dualar
Ey gözyaşlarıyla ıslanan seccadem
Ey rahmete açılan kapım
Dua için semaya kavuşan ellerim
Gitmeyin!
Gitmeyin!
Ey hayellerim
Yarından umudum olsun isterim
İlahi sevdam yarama merhem
Yansın yüreğim ilahi aşkla
Dem bu dem
Güller açsın yüreğinde hazana inat
Bülbüller şen şakrak ötsün gülşen olsun kainat
Varlığım hikmetinle dolsun arasın sahibini
Arasın mecrasında bu mülkün malikini
Ey bana asi nefsim!
Davetim sanadır gel!
Ara hakkı bulursun
Kavuşmak sanma hayal
Sıyrıl ihtiraslardan
Kır şu zincirlerini
Beklemekte hala imanım seni
Gel! durma gel!