“Gel” Demiştin Şiiri - Ömer Albayrak

Farkı varmı ölüm ile gurbetin?
Pençesinde ezilirim hasretin.
Tükendi dermanım, bitti gayretim
“Gel demiştin hasta-sayrı olmadan”
Gelebilsem, görebilsem ölmeden...

Nere gitsem? Orda adım yabancı
Canevime hançer vurmuş utancı.
Öldürür yaşatmaz beni bu sancı,
“Gel demiştin hasta-sayrı olmadan”
Gelebilsem, görebilsem ölmeden...

Hangi yola sapsam? Olmaz dönüşü,
Aşılmaz gurbetin çetin yokuşu,
Unuttum gülmeyi, zevki, cümbüşü,
“Gel demiştin hasta-sayrı olmadan”
Gelebilsem, görebilsem ölmeden...

En azgın yaranın çaresi umut,
Bir lokma peşinde aştım kırk hudut.
Rızgıma gözkoymuş binlerce haydut,
“Gel demiştin hasta-sayrı olmadan”
Gelebilsem, görebilsem ölmeden...

Esirmiyim yoksa azatsız köle?
Kim? Nasıl getirdi, beni bu hâle?
Anlatmakla bitmez bu korkunç çile.
“Gel demiştin hasta-sayrı olmadan”
Gelebilsem, görebilsem ölmeden...

Hans’lar, Mariya’lar tuzak kurdular,
Canevime kanlı hançer vurdular,
Akılsız, fikirsiz, ruhsuz koydular.
“Gel demiştin hasta-sayrı olmadan”
Gelebilsem, görebilsem ölmeden...

Ne öldürür ne yaşatır bu gurbet,
Kimliğimi almış vermez muhanet.
Müebbet çilesi Ömer’in hasret.
“Gel demiştin hasta-sayrı olmadan”
Gelebilsem, görebilsem ölmeden...