Gel Demedin Şiiri - İsmet Zeren

Güneşe uzanacaktım
Kıskandın
Toprağa tutunacaktım
Küs sandın
Eylem sabahlarında
Gözlerine sığındım
Ve hasret yağmurlarında
Sana yoğundum
Gel demedin

Şaşırtan çığlıklar mı
Atayım
Yürüyen özgürlüğümü mü
Satayım
Dalımda son yemişti/umut
Elimde dut yemişti/suskunluk
Bendim bana benzeyen
Havrada çarmıhtı tenim
Yabancıydım yani
Gel demedin

Bir vardın bir yoktun
Aradım buselerini
Bebekliğimin en masum hıçkırıklarında
Ve tabi ki leyla’nın buselik makamında
Yollar bitecekti sanıyorum
Son yürüyüşünde ölümün
Bitmedi nitekim
Bu ben değildim
Hıçkırık yorgunu
Gül yüzlü bahar
Ve şeytanın yeminine inandım
Gel demedin

Sonrasını anlatacaktım
Ama bahar ağlıyordu
Tenim uçuyordu
Sarı kurdelalı salıncaklarda
Tarih en hain savaşı kaydediyordu
Gülden yapraklarına
İtirazımı sunamadım Tanrı’ya
Kadı yalvarıyordu kadına
Adı bu/acıma
Kütüğe yetim diye düştüler zamanı
Sen gelmedin

Kelama yetmiyordu kelime
Su ıslanmıştı yağmurla
Esrarına
Kilit vurdum
Gözlerimin
Gül/gül biraz
Kuşku duyma bakışlarımdan
Allah aşkına
İçimdeki ihanet gelecektir sana
Dışındaki beyaz bulutları okşayıp
Kayısı kokulu demiştin ya
Şimdi sonsuzluk dansında
Raksediyorum gölgemle
Yapayanlız
Gel demedin......

'Bu benim son çağrışımdır seni
Gel desende gelmeyeceğim
Anlayacağın
Yollarında
Bir daha ölmeyeceğim........'