Gel Deme Şiiri - Ahmet Keleş

Gel deme boşuna gel deme.
Gelsem de nafile.
Sadece sessiz bir ruh kaldı bedende.
Onu da almak için bir çoğu sırada bekler.
İşe yaramaz artık bıraktığın enkaz.
İki kol, iki ayak, bir baş.
Geç kaldın çok geç arkadaş.
Durma karşım da boşuna.
Baksam da görmüyorum,
Duysam da anlamam.
Giderken götürdün,
Daha ne kaldı geriye.
Eserinle gel övün.
Bu senin eserin.
Sakın ağlama,
Sus konuşma.
Zaten görmem,
Duymadığımı da söylemiştim.
Duyurmaya çalışma,
Son gemi de kalkarken,
Sen de gelme boşuna.
Sığınacağın bir yürek yok bende.
Başına da yaslayamazsın omzuma,
Ne bıraktın ki bende geriye.
Çok istiyorsan gelmeyi,
Getirebileceksen o yılları,
Hani gençlik çağları,
Hani yıldızların gölgesi,
Hani ay ışığının sıcaklığı,
Bunları getiremezsen,
Sende gelme boşu boşuna.
Benden aldıklarını ver yeter.
Zaten bu son sefer.
Yarın belki geç olacak,
Bu gün vereceksen ver yeter.