Gel De Sövme Şiiri - Mehmet Faruk Habiboğlu

Bir memleket ki sap samana karışmış
Doğru yalana karışmış
Küfür imana karışmış
Gel de sövme!

Tam göbekten iki parça ülke
Devr-i menfaat, ne ahlak var ne ilke
En cahili ki en yüce bilge
Gel de sövme!

Yavaş yavaş alıştırdılar düzene
Aslında birbirini düzen düzene
Muhalifiz diye bizi üzene
Gel de sövme!

Yandaşlık, yalakalık en geçer akçe
Kartala efendi olmuş serçe
Zalimlerin yüzüne erkekçe
Gel de sövme!

Din, iman, vatan, millet pazarda
Fakir fukara henüz sağken mezarda
Birilerinin eli hep hileli zarda
Gel de sövme!

Sefillik diz aşmış manada, maddede
Merhametsizler fink atar ana caddede
Sabrımız, takatimiz artık son raddede
Gel de sövme!

Tükettiler gayrı her şey değersiz
Eşekler yularsız, atlar eğersiz
İnsanlık sokakta yurtsuz ve yersiz
Gel de sövme!

Akıbet hoş değil, bu böyle gitmez
Bir yara ki artık merhem yetmez
Bitsin bu karanlık dedikçe bitmez
Gel de sövme!

Cemiyetin genleri bozuldu derken
Dostluk, kardeşlik azaldı derken
Sanırım kıyamet bir hayli erken
Gel de sövme!