Gel de Bitsin Hasretim Şiiri - Mehmet Zafer

Ey gönlümün gülü,
Gönül bahçemin nadide çiçeği!
Buram buram hasret bıraktın dimağıma.
Her yanımda sen,
Her anımda yokluğun.
Neyleyim dünyayı söyle? !
Hiç bir şeyde dolmuyor yokluğun.
Ben seninle karşılıklı oturup,
Birbirimizin gözlerinin içine bakmak için değil;
Seni yanıma oturtup,
Aynı noktada ortak bir hedefe bakmak için sevdim.
Gönülden bağlandım sana.
Her zerremde sen varsın.
İstedimki sende kendim olayım,
İstedim ki sende kendimi bulayım.
İstedim ki bütün gerçeklerime,
Sende eriyerek ulaşayım.
Biliyorum ki ya varlığım sendeydi,
Ya da varlığım sendendi.
Kaldır önüme sıraladığın bentleri,
Bırak sana engelsiz yürüyeyim.
Lutfet ay parçası simanı,
Bırak ta sende yok olayım.
Benim yurdum gölgenin düştüğü yerdir.
Mihrabım,canım,cananım!
Benden yüz çevirip yurtsuz bırakma.
Ey yar! hayalin gözümde,
İsmin dilimde,
Seni yazıyor satır satır dökülen mısralarım.
Nerdesin göz nurum?
Gözlerim yana yana seni arıyor,
Oysa sen gözbebeğimsin.
Kalbim seni arzuluyor
Oysa sen kalbimsin.
Kaybolup gittin desem? ! !
Kalbim yalanımı yüzüme haykırıyor.
En diplerinde bir sır olup kaldığını,
Hiç bir yere ayrılmadığını hatırlatıyor.
Hiç gitmedin,hep yanımdasın desem,
Gözlerim beni yalanlıyor.
Doğru ile yalanın kesiştiği bir yol ayrımındayım.
Şaşırdım kaldım.
Nerdesin yar,nerdesin?
Görün de bir kez,
Gönlümdeki yangınların tek şahidi gözyaşlarımın,
Alevlere hıçkırıklarını dindir.
Gel de bitsin artık,
Ateşle su arasındaki hasretim.! ! !