Gel de! Şiiri - Abdulkadir Karaman

Hasretle örülmüş sevdâ ağları
Ömrümü hapsane etmesin gel de.
Gönlümü bırak da…delsin dağları
Tahammülüm, sabrım bitmesin gel de.

Sabrımı mum gibi eritir her ân
İçimi acıyla kavuran hicran
Kimse bilmez, aşkın kâlbimde nihân
Daha fazla özlem çekmesin gel de.

Gözümden gitmiyor yüzün, gülüşün
Yalnızlık kolay mı, hele bir düşün?
Yas günlerim, bayram olsun dönüşün
Karanlık yeniden çökmesin gel de.

Ömür eleminle pişiyor inan!
Hisler kuru, canım üşüyor inan!
Kalbim elemlere düşüyor inan!
Sensizlik, zehrini dökmesin, gel de!

Zaman geçti, mevsim erdi son ân’a
Adadım canımı inan ki sana
Sevgidendi, hüzün doldu kovana
Sensizlik nefreti ekmesin gel de.

Gel de saadete dönsün acılar
Gel de dinsin, dinmez derin sancılar
Göçmez sanma, göçer handan hancılar
Ayrılık boynumu bükmesin gel de.

04-02-1979