Gel Çocuğum! Şiiri - Muhittin Alaca

Gel, ayağında lastik, pantolonu yamalı,
Elinde yavan ekmek, ısıra ısıra
Okul yoluna giren köylü çocuğum.

Köpek taşladığın günler geride kaldı.
Sen, artık Pasaklı Nuri, Utangaç Kezban olmayacaksın.
Gel, sana sevmeyi; sevilmeyi öğreteyim.
O titrek dizlerin üzerinde nasıl duracağını söyleyeyim.

Gel de tut kalemi, çocuğum!
Sarıl sımsıkı, o bitmez enerjinle.
Bebeğe, oyuncağa duyduğun sevgiyi,
Biraz da okumaya ayır.

Kara cahil boş kütükten farksızdır.
Gözlerini bana çevir, dikkatini ver!
Buruşuk defterindeki beyaz yaprak gibisin.
Şu kara tahta gibi, dünyan kararsın istemem.

Sen bıyık kıvırıp, külhanbeyleri gibi
Gezmeyeceksin, köy meydanında.
Ya da; başlık parasıyla trampa edilmeyeceksin.
Hele karasaban, öküz peşinde Koşmayacaksın artık.

Gel, sana vatanından bahsedeyim.
Bir uçtan bir uca, Anadolu’yu sevdireyim.
Sen de gör hayatı, o körpecik beyninle.
Senin de hayrın dokunsun, tuzun bulunsun.
Çalış-çabala, yoğur-yorumla.
Artık; ters giymeyeceğin ayakkabıların gibi,
Gün gelir, kim bilir ne yanlışlıklar önlersin.

Gel, gel de tohum iken;
Etrafına meyve veren ağaç ol yavrum!