Gel Camiye Şiiri - Enver Üste

Düşecektir elbet yolun,
Vakit varken gel camiye,
Tutuyorken elin, kolun,
Deme erken gel camiye.

Orda huzur bulacaksın,
Feyiz ile dolacaksın,
Bir gün mecbur kalacaksın,
Özün derken gel camiye.

Ertele biraz işleri,
Dümdüz eyle yokuşları,
Dalda Hakuran kuşları,
Hu çekerken gel camiye.

Başlamadan son seferin,
Var ise dizinde ferin,
Orasıdır huzur yerin,
Göz bakarken gel cami

Kimseye; ne küs, ne darıl,
Sıkıştıkça ona sarıl,
Şadırvandan şırıl şırıl,
Su akarken gel camiye.

İlk olmasın son gelişin,
Omuzlarda yükselişin.
Sanma bakidir kalışın,
Yüz gülerken gel camiye.

Bir gün seni getirirler,
Musallaya yatırırlar,
Omuzlarda götürürler,
Sen yaşarken gel camiye.

Geçip gitme,dur ey yolcui
Tehir etme öde borcu,
İçi dışı burcu burcu,
Gül kokarken gel camiye.

Bu Enverî neyin nesi,
Nasihat tır söylemesi,
Kulakların ezan sesi,
Duyuyorken gel camiye