Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun
Halk ozanı olmak böyle bir şey işte, okunduğunda yüreğini titretir insanın..
kardeşi kardeşe düşman eden bir zihniyet...
insanları komşu ülkelere, komşu ülkeleri tüm cihana,
fakat şunu hiç unutmamak gerekir, bizim yaptıklarımızı başka ülkeler bize de yapabilir...yani bizim başımıza da aynı şeyler gelebilir ve gelecekte...
kısacası kan ve gözyaşı
yani ARAP BAHARI bütün hızıyla devam ediyor...
büyük ustama da hep saygımla...
Ne güzel söylemiş Veysel'imiz,bugünün gündemine nasıl da uygun bu sözler,ışıklar içinde yatsın..
Yürüyelim Atatürk'ün izine
Boş verelim bozguncular sözüne
Göz atalım şu dünyanın hızına
Yürüyüp hedefe varalım kardaş. ....üstadı saygıyla anıyorum.
Birlik çok tatlıdır, benzer üzüme
İçip şerbetini duralım kardaş.
A'ma bir insanın karanlığında gördüğü
Ama görme fırsatı olup da göremeyen veya görememezlikten gelen..!
Çocukken bizim küçük bahçemizde üzüm ağacı (ağaç ne kadar da doğruysa üzüm için) vardı ve salkımlarda üzümler olmaya başlayınca annem serçeler kuşlar onları yemesin diye kumaş torba diker üstlerini örterdi..!
sonra üzümler yetişince biz de koparır yerdik..!
ve şimdi görüyoruz gerçek bağcıları dövülmüş yapay yabancı bağcıları ve dünyanın torbasız salkımlarını..
Kartal görünümlü kargalar ve akbabalar hiçbir mevsim ve iklimde üzüm bırakmamışlar..!
ve sonbaharın sarı sofrası son meyvesinden bomboş..!
İyi ki görmedin Veysel..
görmüş olsa da ruhun
Rahmetle
Behruz Dijurian
Allah'ın delisi Veysel..!! Sana mı kaldı kula intizar!
Kanun dışılık ve ölmekle eşdeğer bir şeydir bazen bu ülkede yaşamak.
günün şiiri sayfasında aşık Veysel'in , bu büyük üstadın eserini görmek ne güzel .
namık cem
Bakıpta görmeyen gözlere, kılavuzluk yapmışsın üstadım.
Mekanın cennet olsun.
onaltı yaşlrındaydım;onu gördüm..
öğretmen okulunun müsamere salonunda bir konser vermişti bize...elinden tutarak sahneye çıkardılar,tabureye oturttular,kucağına bir saz verdiler...sonra,onu sahneye çıkartan adamlardan biri hayatını anlattı,kenara çekildi, O' da bir yığın türkü söyledi bize peşpeşe...dakikalarca alkışladık!..
onu görmüş olmaktan dolayı,mutluyum..keşke,bir daha görme şansım olsaydı...ne mümkün!..
mekanı cennet olsun...
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta