Gel Benimle Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Konuşan dil oldunsa;
Seven gönül oldunsa;
Kalkmayan el oldunsa;
Gel benimle, gidelim.

Tanıyorsan böceği;
Hoş görürsen köçeği;
Beğenirsen cüceyi;
Gel benimle, gidelim.

Görüyorsan bakınca;
Ezmedinse karınca;
Vermedinse yüz hınca;
Gel benimle, gidelim.

Duymak için dinlersen;
Dövülünce gülersen;
Sözü sözden seçersen;
Gel benimle, gidelim.

Yavaş ise adımın;
Dibindeysen kapının;
Hayranıysan yapının;
Gel benimle, gidelim.

Tanıyorsan desturu;
Bekliyorsan o Sur 'u;
Terkettiysen kusuru;
Gel benimle, gidelim.

Ayakların yalınsa;
Sevgin biraz yoğunsa;
Zehir senin balınsa;
Gel benimle, gidelim.

Bıraktınsa değneği;
Kaldırdınsa eleği;
Takındınsa teleği;
Gel benimle, gidelim.

Biliyorsan evren ne;
Bu tuz yüklü kervan ne;
Bu yoılcu kim, bu han ne;
Gel benimle, gidelim.

Haberliysen o üçten;
Dokuzdaki o güçten;
Kurtuldunsa hörgüçten;
Gel benimle, gidelim.

Perdesizse kulağın;
Kalmadıysa duvağın;
Çürüdüyse budağın;
Gel benimle, gidelim.

Karanlığın ışıksa;
Aklın sırra aşıksa;
Beden elde kaşıksa;
Gel benimle, gidelim.

Tam arayan yarısan;
İyi pişmiş somunsan;
Ayağına çabuksan;
Gel benimle, gidelim.

Barlıoğlu der; atıl,
Şimdi buna gel, katıl,
Yolumuz bir ince kıl,
Gel benimle, gidelim.