Gel Be Yunus'um Gir Bağrıma.

Menevişlendi o sessizlikle ormanın üstü. Yeşil ve mavi oldu.

Birden önüne çıktı. Sesi durağan, çığırtkan, davetkar. Döndürdü geriye.

Çıkacaktı öne ruh, durdurdu madde’nin alemi. Çıktı o an fırtına.

Ve bekledi. O çekilme çekti içine düz, sapmayan yolu soran adam gibi nazikti.

Neşelendi nefis ve dalgalar sıcakları, ormanda güneşi kesti bir anda.
Ruh sustu geri çekildi.

Durmuyordu ki, içinde bir yer yanıyor ve sarsıyordu Tapduk şah’ın sesi vardı.

Orman’ın içleri gibi eşiği de yeşildi. Nereye elini uzatsa konuşurken, orası sarı altın’a kesti.

Derviş Yunus’u yıllar savuruyordu rüzgarla. Aslanlı’nın yurdunu soruyordu yorgun.

Anladı sınavdı. Madde varsa nefis, Mana varsa ruh gülümsüyordu.

Kurudu içi, anlamları döküldü suretlerin, kelimelerin ve yine taşa sordu Yunus.

Süzülüyordu yaşlar gözünden. Stare sine yanıyordu içi. Sönmüyordu, Üzgündü.

Eğildi ikiye katladı belini yere düştü gözünden yaşlar.

Aslanlı Hacı Bektaş, postunda oturmuş ona bakıyordu. Semalar dilinde tespihti. Gördü Yunus’u.

Nefsi sustu. Madde çekildi. Mana geri geldi. Ruh’u gülümsedi Yunus’un.

Öyleyken öyle dedi, seslendi toprak;

‘’Gel be Yunus’um, ağlama. Gir bağrıma. Bende ancak sana sonsuz rahat.’’

ÖZDENER GÜLERYÜZ