Gel bana Şiiri - Mustafa Parlak

Çat kapı gel bana
Baskın yapar gibi gir odama
Yıldırım düşer gibi düş gönlüme
Ansızın gel, vur! Kır! Gönül kapımı
Sök at çitlerimi, dikenli tellerimi
Tımar et, ek biç, gönül bahçemi
Biraz sevgi ek, biraz aydınlık
İkimize yetecek kadar
Eşe, dosta, akrabaya yetecek kadar
Tüm insanlığa, tüm dünyaya
Sevgiliye bakar gibi, bakacak kadar
Sonra, gir odama
Yıllarca kapalı kalan perdelerimi arala
Güneş sızar gibi gir, deler geçer gibi
Aydınlat beni, meydan oku karanlığıma
Yap yakıştır işte! Sensizlikten yıllarca
Yıpranmış dökülmüş duygularıma
Kadın eli değmiş gibi bir hal isterim
At gitsin! Sana, ait olmayan neyim varsa
Senin sevmediğinin kıymeti yok bana
Saç savur, hepsi paçavra
Geç karşıma öylece bak bana,
Anlamlı anlamsız karışık duygularla
Tırnaklarımı kes, saçlarımı tara
Bakacaksan sevgiyle bak, ama acıma
Şimdi sen geldin, hayatı sevdir bana
Sevgi yükle kendinden bir şeyler kat,
Seni sevmeyi öğret, seni anlat
Sevgisizliğin verdiği acıyı yüzümden kaybet
Usandım ben, asık yüzüm, çatık kaşımla
Ben buyum, bu haldeyim işte! Başka
Sensizliktir nedeni anlatamam, daha sorma
Görüyor musun? Karşın da!
Çizili bir resim var duvarda
Ne dersin, benziyor mu sana
Resmini çizdim, kanayan yaramla
Bak ama dokunma, silmeye çalışma
Bozkır ayazında kalmış mısralarımla
Hayal meyal gördüğüm rüyalarımda
Sensizlikten, acıdan sızdığım akşamlarda
Ne yaptığımı bilmeden,
Neye benzediğini görmeden
Seni çizdim işte! Kanımla
Seni bekliyorum ezelden,
Beni anla!