Gel Bana Sor Şiiri - Orhan Sönmez

Anam yine düşümde başına geldim
Fatihayı okudum sen gel bana sor
Dert dökmeye mezar taşını bildim
Evlatlarının ettigini gel sen bana sor

Derdimi dökmem gitmeycek hoşuna
Güvenme demiştin MESUT puştuna
Öyle bir duvar ördükü kocayın başına
Şükür etsin İNCİ'İN ALİ hala yaşadıgına

Karısına uydu malı mülkü hile ile aldı
Çirkef karıyı sönmezlerin üstüne saldı
Senden Ona hep zaten beddualar kaldı
Sanki büyüttügün evlat degilde maldı

Kardeşligin suçu ne günahı ne
Bu evlat layıkmı senin gönül evine
Yılda bir kez bile oda tabiyi izinle
İnsan içine çıkacak yüzü kalmadı

Hastalandım ölecegim sandılar
Önceleri her gün hal hatır sordular
Çalışamıycamı anlayınca uzak durdular
İşlerine yaramayınca BUHAR oldular

Sözde dostumu bırak öz kardeşimi
Bırakınca artık ben vardiye şefligimi
La Havle’ çekerek her gün bir dişimi
Şerefsizler için kırıyorum sen bana sor

Sen yoksun tadı kalmadı sülalenin soyun
Oyun oynuyorlar yalan dünya için oyun
Hatrına büküyorum eşe dosta boyun
Büküyorum ANA sen gel bana sor

Orhan’ım viraneye dönmüş gibiyim
Umudum yok toragına küsmüş biriyim
Bilmiyorum artık ölümü yoksa dirimiyim
Yaşıyorum ama sen onu gelde bana sor