Gel Bahar Şiiri - Yunus Kara

Dün gece nevrûz idi, bu kışın mevtasını
Dualarla beraber kaldırmaya gel bahar.
Gül dalında bekleyen “Hızır-İlyas tasını”
Nefes nefes umutla doldurmaya gel bahar.

Yağmurlarla işleyip güneşten elbiseni,
Zamana konduruver toprak kokan buseni,
Cemrelerle bin defa billurlaşan kâseni,
Çiçeklerle yeniden doldurmaya gel bahar.

Gel bahar; ya sevda ol Leylâ’nın adıyla gel,
Gel bahar; ya ecel ol Azrail kanadıyla gel.
Ya tipi ol ya boran, ya da gözyaşından sel,
Ayrılık ateşini söndürmeye gel bahar.

Seninle anlatırmış bülbül güle yasını,
Işığınla parlatmış İskender Aynasını,
Yusuf’tan miras kalan güzellik deryasını,
Şebnem şebnem her yere kondurmaya gel bahar.

Kuşata dursun hasret düşlerinde her yeri,
Dirilme vakti şimdi, çıkart artık kefeni.
Adına yaz denilen o sarışın dilberi,
Türkülerle bir daha kandırmaya gel bahar.

Yunus KARA