Gel Bahar! Şiiri - Cihat Şahin

Baharın her rengi, çökmüş dağlara,
Şu çorak gönlüme, gelmiyor neden?
Yaratan cenneti, dökmüş bağlara,
Gözlerim görürde, hissetmez beden.

Rengârenk çiçekler, sarmış ovayı,
Arılar böcekler, uçar üstünde.
Rayiha istersen; kokla havayı!
“Her türlü kokudan bunlar üstün” de!

Tatlımı tatlı bir meltem eser,
Savrulur önünde türlü kelebek.
Olamaz benzeri, bir başka eser,
Verse de tüm beşer, azami emek!

Şakıyan bülbüle kulak ver hele!
Esmayı nasılda, ediyor zikir.
Zahirde şiirin okuyor güle,
Gerçekte gül minber, o ise zakir.

Nevine hatiptir, bu gibi kuşlar!
Lisan-ı mahsusla, eder hitabet.
Birisi susarken, öbürü başlar,
Terennüm edilir, kudsi kitabet!

Isındı arz, sema, kalbimde kar var!
Bir Hızır gelmezse, donacak içim!
Dünyada her gönle, muvafık yar var,
Ruhumun maşuku, değil şol biçim!

Misilsiz yar arar, gönlüm ve hassem!
Fenadan azade, sermedi, baki!
Olursa fazlından, zerrece hissem?
Doldursun o zaman, Kevser den saki.

Isıtır ruhumu, hayali bile,
Mademki kurdurur, umarım verir!
Kendisi ayette diyor ki; “dile! ”
İsteyen kulunu, elbette görür.

Bin bahar görsem de, yoktur kıymeti!
Baharı halk eden, sevmezse beni.
O razı olursa; cennettir ati!
Yaşatır orada, ruhu ve teni.

Rızanı tahsildir, ey Rahman arzum!
Bu yolda muvaffak kıl şu fakiri!
Yanlışsa tashih et, taatta tarzım!
Kabul et kulluğa, sen şu hakiri!

Cihat ŞAHİN
14.05.2010-İZMİR