Gel Artık... Şiiri - Mustafa Tekağa

Onca yıl o kadar çok mektup yazdım ki sana,
Çiçeklerle süsledim,
içine şiirler koydum,
Kokular döktüm üstüne,
Pembe kağıtlara yazdım duygularımı,
Ama gönderemedim,
Okudum, okudum defalarca,
Göz yaşlarım akarken yırttım,
Canım acıya acıya attım yerlere.

Onca yıl o kadar çok sohbet ettim ki senle,
Bir, deniz kıyısında dalgalara karşı,
Bir, tepelerde bulutlara karşı,
Hep ben konuştum, sen dinledin,
Hep ben anlattım aşkımı,
Sen sadece gülümsedin,
Ama, her defasında ilk sen yok oldun hayalimden,
İlk sen kayboldun bulutlarla.

Onca yıl o kadar çok şiir yazdı ki sensizliğe,
Okudum bıkmadan, bağıra bağıra sonsuzluğa.
Hiç sonunu getiremedim dizelerin,
Hayalin karşımdaydı hep,
Ama hiç dinlemedin sonuna kadar,
“Sana yazdım” diyemedim,
Sen de hiç bilmedin bunları,
Hiç te bilemiyeceksin.

Ben böyle bekledim işte seni,
Senin için ayaktayım şimdi,
Bir umuttu, beni yaşatan,
Bir umuttu, acıları yok sayan,
Bir umuttu, hasreti yıkan,
Bir umuttu, yolları gözleten,
Bir umuttu, mektupları yırttıran.

Gel artık, okunmayan mektubumsun,
Gel artık, ezberlenemeyen şiirimsin,
Gel artık, hasretimsin,
Gel artık, sen benim beklediğimsin,
Gel artık gel, sen benim sevdiğimsin…

Finike, 2010