Gel Anne... Şiiri - Hafize Hanaylı

Öyle güzel ilklerimiz var ki seninle,
Her biri içimde tazecik anne.
Sen beni uğurlardın her gün sevgiyle,
Ben seni, sen gibi uğurlamadım.

İtiraf ediyorum üzülme anne,
Ben bu son ilki hiç sevmedim,
Ağladım sızlandım kulaklarına,
İlk defa beni duymadın duymadın anne!
Oysa, saçımın teli acısa,
Kaldırırdın ev halkını ayağa.
Uzun sanıyoruz yaşamı oysa,
Boyu kaç santim eni kaç anne?

Gittiğin gün soğuyan hava,
Bir daha ısınmadı buralarda...
Mevsim karakış, ay zemheri hala.
Ben çok üşüyorum buralarda!
Sen üşümüyormusun bensiz orada?

Canım tek tanem annem!
Aklın bende kaldı biliyorum,
Ben dualar gönderiyorum sana her gece,
Alıyormusun anne?

Sevdiklerini görünce içim acıyor,
Burnumun direği sızlıyor,
Tüylerim diken, diken bedenime batıyor
Gözlerimin vanası sıkışıyor durup dururken,AĞLAYAMIYORUM,
Ağlayamadım diye üzülürsün bilirim,
Üzülme, üzülme anne,
Eve gidince ağlarım yine
Avazım çıktığı kadar,
Kimseler görmese de, bilmese de,
Beni bekleyen hayalin bir de kokun,
Evin her köşesinde

Sonra, isyan ediyorum sensizliğime!
Utanarak af diliyorum,
Beni sana armağan eden yüce Rabbim-den

Alışamadım gidişinin yokluğuna,
Evin her yanında sen varsın hatıralarınla
İçimin acısına dokunuyor olmayan sevinçlerim.
Her gün biraz daha kopuyorum içimden.
Uzaklaşıyorum yavaş, yavaş kendimden.

Hamuruma fazla sevgi katmışsın...
Sevgi buralarda maya tutmuyor anne!

Umutlarım erişemeyeceğim kadar uzak.
Yollar çok virajlı ayağım korkak
Hala şaşkın ürkeğim bir serçe kadar.
Aklım telaşlı bir korkuda.
Sensiz sevgiler bile tuzak.

Yediğim hiç bir şeyin tadı tuzu yok,
Sen sevgi mi katıyordun içine?

Artık bekleyenim yok endişeyle,
Az da olsa sitem eden sevgiyle,
Kimsem yok kalmadı anne,
Hem yetim, hem öksüz çaresiz kimsesizim.
Artık yapayalnız sensizim anne!

Bu gece uykuma gelsen,
Çok mu şey istemiş olurum senden.
Seni çok ama çok özledim,
Ne olur hasretini dindirsen
Yanıyor sinem yanıyor annem,