Gel. Şiiri - A. Yüksel Şanlıer

Bilir’misin
İçimi doldurdu!
Senin! beni, kahreden şu hicrânın,
neden gittinse, sanki bırakıp,
yalnızım şimdi,yalnız! hiçbir şey fayda etmiyor ki,
yalnızlığıma,
incitti yüreğimi, senin Hicrân’ın.

Her tarafım, insan kaynıyor,
etraf kalabalık, iğne atsan yere düşmüyor insandan,
buna rağmen kahroluyorum, kahroluyorum,
yalnızım,ve
çaresizm de,
kimseler senin yerini dolduramıyor,doldurmuyor.

Kaç mevsim geçti kaç yıl oldu bilmem,
ki aradan gittin sen,
saymadım,saymadım,
ayrılığındı,ayrılmamızdı! yalnızca beni üzen.
Ben,
gül üstüne, gül koklamadım bir daha,
Hicrânından olsam da, sararıp solsam da,
ben.

“Gel mehtabım gel sevdiğim gel özledim,yoksun da sen,
Sevmezmisin sen yoksa gel derdim de gelmen söyle sen,
Gönlümde sen kalbimde sen gel, gel yeter bekletme sen,
Hicrân dolan gönlüm senin, âşk’ınla yandım gel hemen.

Çok bekledim, aylar geçer yıllar geçer! sen dönmedin.
Hiç gülmedim her gün sorup, çok ağladım sen bilmedin,
Hep gözlerim yollarda, her gün bekledim sen dönmedin,
Hicrân dolan gönlüm senin, âşk’ınla yandım gel hemen.

vezin kalıbı:
müstef’ilün/ müstef’ilün/ müstef’ilün/ müstef’ilün

Ahmet Yuksel Şanlıer
03 eylül 2009-09-03
Antalya