Gel Şiiri - İsmail Çelebi Kayaş

Gel...
Sen yoksun
Bütün sokaklarına kar yağıyor ömrümün
Nefesim üşüyen bir gelincik ayazı
Bütün geceler aysız
Durmadan bir ezgi savruluyor dudaklarında gecelerin
Hüznün uzayan saçlarında kimsesizliğim kanıyor
Yağmalanmış bir ömrün ortasından sızarak
Yaralı gönlümün ırmaklarına doluyor
Gel...
Her gece bir deprem oluyor
Ey çağlayan bir sevda yitirdiğim
PisKoPaT BakI$LI kadın
Seslen bana nerdesin, hangi uzak şehirdesin
Bir rüzgarın kanatlarına vursam duyulur mu sesim
Gel...
Erişilmez uçurum diplerinde kaldı özleyişler
Yaralı ceylanlar sekiyor bakışlarımda
Tomurcuklar öksüz, kırlangıçlar dilsiz
Her durakta boynu bükük bir çocuk üşüyor
Ve ben yağmurlar dolusu yalnızlığımla
Bütün bulutlardan sana koşuyorum
Gel...
Yürekler boş, bakışlar anlamıyor beni
Her akşam vakti el ayak çekilirken caddelerden
Vurup yüreğimi narlı sevdalara
Yıldızlara ağladığımı kimse bilmiyor
Kimse bilmiyor...
Her gece dudağımda bir şiirin kanadığını
Ey yavru bir kırlangıç gibi
Düşlerimin arasından uçup giden
PisKoPaT BakI$LI kadın
Yaşım yirmi ikiydi, yüz oldu, binyüz oldu
Yaşlandım yaşamadan aşkı ve baharı
Farkında değilim şimdi
Geçen günlerin değişen mevsimlerin
Yağan karlar altında kaldı kalbim
Gel...
Geçmiş bahar sokaklarına çıkar beni
Bahçesi darmadağın bir çiçeğin kirpiğindeyim
Bir kar çölünün ortasında yapayalnız
Her bakışta bir hüzün
Her hüzünde bir bakış kanamada
Bir sonsuz rüzgar başladı gittiğin yerden gel
Gel...
Bahar sokaklarına çıkar beni
Yıldızlar sönmüş
Bir gecenin sayfalarında ışıksızım
Özlemini damıtıyorum
Durmadan karanlığın yapraklarına
Kalbimin üstüne üstüne yağıyor kar
Göçüp gitti kırlangıçlar çoktan
Ve ben
Bölüp o sevda iklimi türküleri
İşleyip alnımın çizgilerini tel tel
Sevdamı sana rehin tutuyorum gel
Hasret ki, yolları kanamalı
Ağır bir hüzündür
Geçip giden günlerin terk edilmişliğinde
Rüzgar büyüsünü yitirdi, sözcükler anlamını
Her mısrada çığlık çığlık yüreğim
Gel...
Ömrümün bütün sokaklarına kar yağıyor şimdi