Gel. Şiiri - Ahmet Kurnaz

Şimdi yollar karla, buzla kaplıdır.
Bekle de yaylaya çıkılırken gel.
Bil ki yüreğimde hançer saplıdır,
Nefes nefes canım çekilirken gel.

Gönlüm senin için yola düşmüştü,
Sevda'm destan destan dile düşmüştü.
Senenin son karı güle düşmüştü,
İstersen buğdaylar ekilirken gel.

Gel demek kolay da, beklemek acı,
Sen gittin başladı, bitmez bu sancı.
İstersen yolcu ol, istersen hancı,
Yeter gel, firezler yakılırken gel.

Kaç mevsim bekledim, kaç sene oldu,
Kaç bahar ayının goncası soldu.
Artık hesretliğin miadı doldu,
Yapraklar sararıp, dökülürken gel.

Hayalde, dilekte, düştü sen varsın,
Elimi attığım işte sen varsın.
Sessizce döktüğüm yaşta sen varsın,
Bir akşam hayaller yıkılırken gel.

Bu hasret ne zaman, ne güne kadar,
Bir seven uğruna bin gönül adar.
Bedende kalmaz ki bu can payidar,
Cesedim mezara sokulurken gel.

12 KASIM 1993/Elbistan