Gel Şiiri - Şemsi Nur Karabela

Hangi simâda nur görsem, hep sen sanarım bugün.
Gecem gündüzüm sen oldun, seni anarım bugün.

Kovuldukça sığınırım aşkının gölgesine,
Çünkü söndü, ondan gayrı kalmadı nârım bugün.

Biçareyim usûl bilmem, edebim eksik malûm
Kapında yanma şerefi en büyük kârım bugün.

Söz söylemek benden uzak, boştur amel defterim
Gönlümdeki aşktan başka yoktur âsârım* bugün.

Kolum kanadım kırıldı, eşikte kaldı dünya
Sevdanı aldım sineme bıraktım varım bugün.

Nazar etsen utanırım günah yüklü nefsime
Lâkin dosttan gayrisine kalmadı ârım bugün.

Bir çehrenle sabah oldun sensiz giden geceme
Dertlerim bahre düştü, verildi kararım bugün.

Huzuruna talip oldum, aç kapıyı geleyim
Yolunun taşlarında ateşsiz yanarım bugün.

Naz edemez halim ama yetmez mi beklettiğin?
Âzâlarım hep dil oldu; “Sen’sin tek yârim bugün.”

Bahçene girebilseydim biterdi bütün kederler
Bir emirle gül açardı, amansız hârım bugün.

Efendim, misafir ol lütfunla şu gönlüme
Arşa çıksa kâfi gelmez, çünkü “gel” zârım bugün.

1992