Gel Şiiri - Dilan Gürbüz

gel en yorgun zamanlarımda,
her şeyi yakıp yıktığımda,
içimdeki sancıdan kıvrandığımda,
toprağıma düşen ilk damlada,
sonbahara kafa tutacağım anda gel.
Bu şehirden kaçmaya yeltenişlerimde
tut kolumdan,
içimde ağlayan çocuğu sustur...
sönen inançlarım bir kıvılcımla alevlensin,
yoksa bedenimde bir isyan çıkacak.
savaşmaya gücüm yok...
gel vazgeçtiğimde,
bitti dediğimde,
ve her şeyi sildiğimde,
elime bir kalem tutuştur.
Gel ki çekip gidelim,
bu şehir arkamızda kalsın...