Gel Şiiri - Nurettin Tan

Çok sevmedin beni
Halbuki ben kendimden bile çok sevdim seni.
Halimiz bu ki ben seni seviyor sen beni sevmiyorsun…
Halim bu ki içler acısı…

Aynıydı zevklerimiz
Ben seni beğenir seni sever
Sen kendini beğenir kendini severdin…

Sen yağmurun yağmasını seyretmeyi sever,
Ben ise seni seyretmeyi severim
Ama sen beni sevmezsin.
Ben senin yokluğunu bile seviyorken
Sen beni nasıl oluyor da sevemiyorsun.
Anlamıyorum doğrusu
Severken sevilmemek aşkın en yorucusu…

Bir kere olsun sevebilseydin
Belki de bir daha vazgeçemezdin…

Seni sevmek
O kadar acı varken senin acını da çekmek
Sana aşık olmak
Suların içinde susuz kalıp solmak
Ve senin aşkınla büyümek
Belki de her gece biraz daha az uyumak.

Senin acınla
Senin yokluğunla
Senin yalnızlığınla
Her an ölmek bile bu kadar güzelken
Kim bilir seninle bir defa ölmek ne kadar da özeldir.

Hep acıydı seni sevişler
İnan sana değildi bu serzenişler
Ve sanaydı her seslenişler…

En büyük marifetin gitmelerin…
Gittin…
Beni de zaten ziyan ettin

Gel..!
Geç kaldık hissediyorum
Seni yaşamak
Seninle yaşamak
Seninle yaşlanmak
Ve seninle ölmek istiyorum.

Gel..!
Sen ve senin aşkın olmadan
İstemiyorum artık bu kumarda kazanmaları.
Sen gel razıyım
Kaybedişlerle geçsin her günüm.

Gel..!
Çoktandır kavuşamıyorum sevdiklerime
Özledim kavuşmayı
Özledim seni.

Akşam olup karanlık çöktüğü zaman,
Sadece senin oluyor ve seni düşünüyorum.
Yokluğun içimde varlığına dönüşüyor,
Kanıma karışıyor,
Ulaşıyorsun vücudumun en ücra köşelerine
Tarifi olmayan acılar veriyorsun
Ve öyle acıtıyorsun ki
Bazen yoruluyor uyuyamıyorum sabaha dek…
Seni seviyor seni özlüyorum bir tek…

Susatma kendini bana daha fazla
Gel..!
Gerçi sana bunca zaman susamışken
Ne zamanda kanarım sana bilmiyorum.

Gel..!
Gel ki erken
Kanabileyim bir daha gitmeden…