Geçtiğim Binalar Şiiri - Ozan Kaymak

Her akşam gün batarken geçtiğim,
Karşımda dağlar,
Yorgun bir kızıllık,
Şu heybetli binalar var ya...
Hepsi yüksek,
Tepeden bakan Antalya'ya,
Hepsi aynı,
Kalabalık evler var ya...

Bir 'insan' var bilir misiniz orada,
Ruhsuz duvarlar arasında,
Hislerini gömmüş beton altlarına,
Öfke saçan aynalar karşısında,
Rahat uyku göremez ki yatağında da,
Hep aynı soru kafalarda;
'Güvensem mi acaba? '

Her akşam geçtiğim binalar var ya,
Bir kız var bilir misiniz orada,
Bağırmak isterim yüzüne,
'Seni seviyorum! ' diye.
Sonra haykırmak isterim dünyaya,
'Aşkımdan size ne! ' diye.
Sevmek isterim ölürcesine,
Esmek rüzgarlara nisbet.
Der ki bana 'Sabret.'
'Geleceğim bir gün yollarına,
Atılıp serin kollarına,
'Ben de sevdim.' diyeceğim,
Sabret.'

Bir güzel var şu binalar arasında,
Yalnız ve biçare,
Bir çıkış arar gecelerde,
Bir ses duyar 'Gel! ' diye,
Bilmez ki;
Labirentin ortasında.

Bir 'insan' var şu geçit vermez duvarlar arkasında,
Herkesten daha 'insan',
Unuttuğumuz 'insan',
Geçtiğimiz 'insan',
Bir 'insan' çınlıyor şu kalbimin duvarlarında.
Sevmek bir yana,
Esmek bir yana,
Yaşamak onunla kana kana.