“Önce, ipil ipil süzüldük sevgili’nin nazar penceresinden.
Sonra bir düştük ki, kalkamadık!
Öldük sanki!
Üzerlerimizi zemheri karanlık örttü
Mektuplar ve kağıtlar iki yüzlüydü
Kalem ve mürekkep saçlarını ördü
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta