Beden tükendi gönül kocadı.
Fırtına ekmenin zamanı geçti.
Zaman bu canı sessizce harcadı.
Bal kaymak yemenin zamanı geçti.
*
Harcanan zamanı etmedik hesap.
Bıçağı bilemiş bekliyor kasap.
Ne bir günah lazım nede bir sevap.
Hesabı tutmanın zamanı geçti.
*
İnsan hep açtır aç, gözü bile aç.
Gönlü aç dilinde sözü bile aç.
Midesi hücresi özü bile aç.
Açlığa kanmanın zamanı geçti.
*
Herkesin elinde, var bir testisi.
Testiye dolan, su değil kendisi.
Eşyanın yenisi, dostun eskisi.
Deyip yanmanın zamanı geçti.
*
ODABAŞI ömür, yanan isli mum.
Gözünü ister aç, istersen hep yum.
Ağzında bir avuç çakıl taşı kum.
Ah vah ağlamanın zamanı geçti.
04.09.2014/Kepez
Şuayip OdabaşıKayıt Tarihi : 23.8.2016 23:04:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Şuayip Odabaşı](https://www.antoloji.com/i/siir/2016/08/23/gecti-91.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!