Geçti Şiiri - Mehmet Tekmen

Geçti gitti dediler, kervan ufku aştı.
Zaman artık İnsanda, olan yaşanmış yaştı.
Baktım sonsuz uzağa, yokluk sınırsız boşluk.
Hayaller ümitler var, ne de tuhaf sarhoşluk.

Kayıp giden her zerre, dönmez asla geri.
Yol alır hiç durmadan, daima düz ileri.
Onda ki azmi gören, şaşırır kalır hemen.
Fışkırır zerrelerden; imdat sesi, ah demen.

Yol arar göz yaşları, sığmaz boşluktan taşar.
Bunca olay içinde, insanlar nasıl yaşar.
Hayat denen sürecin, neresinde durulur.
Düşenler kalkamazlar, orda mezar kurulur.

Davran durma kalk yürü, kendi zamanın da kal.
Zamanın dışı olmaz, zamansız söz kıyl-u kal.
Yokluk zamansızlıktır, boşluk uzay timsali.
Düşüncesiz bir hayat, sonun açık misali.

Tarih beni anlatmaz, geçip gitmemi bekler.
Belki daha çok sonra, birkaç cümlecik ekler.
Okunması mümkündür, ilme sınır çizilmez.
Kayda geçen cümleler, hiçbir zaman silinmez.

Unutma çok yakında, sorgu var o kapıda.
Cevap verir her akıl, hepside o yapıda.
Dolu ise dağarcık, işin sonu çok iyi.
Bitmeden zaman ve yol, şaşırma bul meleği.

Rahat uyku bulunmaz, sefil hayat var iken.
Kaplamış her tarafı, geçit vermeyen diken.
Geriye bakma artık, faydası yok mazinin.
İyi ol ki olsunlar, takipçisi izinin.

Şikayetin boşuna, ağlayıp feryat etme.
Etrafında kimse yok, duyulmazsın sesletme.
Yalnızsın uzun yolda, dostlar bırakıp gitti.
Olmuştu güzel günler; mazide kaldı, geçti.