Geçmişten Kaçış Şiiri - Hulya Oyman

Geçmişten Kaçış

En uzaklara da gitsen
hep kendinlesin
kaçamazsın yani…
Herkesden uzaklaşsan bile
anıların taptaze kalır
beyninin kıvrımlarında

Unuturum dersin,
çare uzaklaşmakta…
yeni şehirler,
yeni arkadaşlar,
yeni kokular
arasında
ama ancak kendini aldatırsın.

Uzaklaştıkça,
portreler, manzaralar silinir, kaybolur önce,
sonra en önemsizleri bile
durup dururken çıkar karşına
en beklenmedik anlarda.
en bilmediğin şehirlerde,
arka sokaklarda…
en yabancı yüzler
birilerini anımsatır sana

Dost bulma ümidiyle bakarsın
etrafına…
tanıdık bir söz, bildik bir şarkı işitmenin
dayanılmaz arzusuyla
döner durursun meydanlarda…

Geçici başka güzellikler çeler zihnini,
oyalar bir süre,
güzel bir göz, tatlı bir tebessüm
melhem gibi gelir, yaralarına
ama derin kanayan yaralara
melhem kar etmez ki…
neşter lazım, ve cerrah yani…

Nasıl kesip atmalı?
Yeni bir hayata
nasıl sımsıkı tutunmalı?
Mümkün olur mu bir ömrü inkar etmek?
İstemekle olur mu bütün yaşanmışları silmek,
her güne yeni bir umutla girmek
yeniden iyiliklere, güzelliklere inanmak
ve yaşama tutunmak, inatla, azimle, hırsla
Çok isteyince olurmuş derler…
Ben söyleyenlerin yalancısıyım..