Geçmişten bir bina Şiiri - Nursel Özşen

Mora çalmış bir akşamüstü
Karşımda ekmek fırını ile okul arası bir bina
Büyükçe bir bacayla,kirli bir giysisi dumanın
Beyaz badanasında.
Önünde uzun, koyu çam ağaçları
Bugünün olmamalı bu tablo
Sanki çok evvelin...

Bir de yeni moda, artık değerlendirme konteynırı durmasa önünde
Yıllarca geriden kalmış, bir görüntü diyeceğim
Akşam güneşinin vedasına öylesine kaptırmışki
Çamların yeşil yelekleri kendini
Yıllar öncesinin sorgusuyla ürpermemek eldemi?
Hüzmeler halinde bir dans var ki ağacın kara yeşilinde
Boş binanın içinde bir buluşma var oysaki
Cansızlarların evvel ile, zamanlar nostaljisi

Kim dikmişti, kim karmıştı harcını
Çimentonun, tuğlaya bağlılığını kim istemişti
Öncesinde varmıydı buralarda yaşayan
Vardı mutlaka, bu dik başlı mağrur çamları diken
İyi de neydi niyet fidan aldığında
Gölgesinde yaşlı anasımı, yeni doğmuş bebelerimi oturacaktı
Kimin eli dikmişti bu çamları bilmiyoruz

Yeni bir binanın giriş balkonunda,
Esir düşmek, bu bina ile ona yaslı ağaçlarına
Birileri evlerine dönüyor, yürüyorlar sokakta
Dedemde koştururdu böyle
Poşete sığmazdı onun ekmekleri
Asker tayınıydı, büyüktü
Anneannemin yemek telaşı
Yer masasında torun çok

Başka bir şehirdeyim, onlarsa bir başka şehrin toprağında yan yana
Sokak lambası ile güneşin kızılı
Ne de güzelleştiriveriyor kara-yeşil yaprakların içlerini
Beni de nasılda alıp götürüyor, zamanların gerisine...
Hadi kalkayım diyorum, sohbet koyu, kalbim sıcacık
Anıların meltemi ise
Binanın duvarlarından bana doğru esiyor
Nasıl kalkılır, nasıl bozulur bu?
Tek bir ses var kulağımda
Yaşanmış ve kapanmış çağların
Sessiz kalabalığı...