Geçmişteki Mahkumiyet Şiiri - Birol Yiğit

Hapishane günlüğümden bir şiir

Geçmişteki Mahkumiyet

İlk defa yaşıyordum mapusluğu,
Ne yüz kızartıcı suçlu nede siyasi tutukluydum.
Bir anlık öfkenin kavgaya dönüştüğü,
Ve bu kavganın bedelini ağır ödüyordum.

Geçer miydi?

Üç buçuk ay dört duvar arasında hatta bu zindanda,
Sigaramı bile rahatça içemediğim köhne koğuşum da,
Ve.., üç kişinin dahi sığamadığı daracık avluda,
Sevdiklerimden uzak...,
Dostluğu,
Düşmanlığı belli olmayan insanlar arasında.

Evet.., Sıra bana geldi, volta atıyorum,
Hızlı adımlarla, yürümeyi unutmamak adına.
Elimde tespihim, durmadan sallıyorum,
Hırsımdan parmaklarımı, kırarcasına.

Güneş.., Nereden doğuyor, nereden batıyor anlamıyorum.
Parmaklıklara yaslanmış,; sessiz, sessiz ağlıyorum.
Elimde kırık dökük bir saz, dilimde özgürlük türküsü,
Gün saymayı unutmak için, kendimi avutuyorum.

Geçmiyor sandığın aslında geçtiğini zamanın,
'Karavana' diye bağırınca anlıyorsun gardiyanın
Ve yine aynı tonla ürküten ses 'görevli koşsun'
Her zamanki gibi; ya kumlu ıspanak yada taşlı mercimek.
Yemek ne mümkün.! İçinde bir sen yoksun.
Alışamadım, ölebilirdim olmasa içi alınmış yavan ekmek.

İşte böyle dostlar;
Hep öyle geçti günlerim burada.
Bu kadar kısa zamanda, yıllarımı kaybetmiştim sanki.
Tahliyem gelip de gün ışığına çıktığımda,
Gözlerim görmedi bir an, Yürümeyi dahi unutmuştum inan ki.