Bu aralar odamdan dışarı çıkmıyorum
Çekmişim perdeleri, söndürmüşüm lambaları
Bir bir düşündükçe yitirdiklerimi
Daha çok yaklaşıyorum geçmişe
Yaklaştıkça, geçmiş oluyorum
Gelecek yeni doğmuş bir çocuk oluyor
Birden…
Ve ansızın bir silah patlar karanlıkta
Bir kuş düşer, kolu kanadı yaralı
Ve de bu kuytu köşede
Kim ne zaman ağlarsa
Yitirdiğine ağlar,
Ellerinden kayıp gidenlere…
Kayıt Tarihi : 12.9.2008 21:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!