Geçmişler Ola Şiiri - Serap Kırca

Bu günlerde kimi görsem aynı şeyi söylüyor;
Aşkın Zamanı.
Kimilerine göre aşkın bir zamanı var.
Şimdi varlığını inkar ettiğimiz, yalanladığımız aşk; ruhumuz oyun bozanlıktan, mızıkçılıktan başka hile bilmezken okuduğumuz ve inandığımız; külkedisi, rapunzel kadar uzak bize.
Çünkü Biz aşkın zamanını geçirdik bile. Çocukluğumuzun, ergenliğimizin, o saf ve temelsiz hallerimizin hafifliğini yok saymak bana da çok vefalı gelmiyor. Ama nedense aşk da karşımıza çıkmıyor
Aşk, zamanındayken bir ufak tebessüm, paylaşılan bir ödev, beraber gidilen eve dönüş yoluyken, birden çıplak vücutlar oluveriyor. Dahası bütün bunları bize aşk yapıyor.
Yıllardır darağacına asılı bıraktık aşkı, altında bir eski tabureyle;
Ne ipini kesip indirdik, ne de tabureyi çekebildik altından.
O da memnun değil halinden.
Adı büyümekmiş başımıza gelenin. Yetinmeyi bilmeyişimiz ondanmış aşkın bize verdikleriyle. Bir sıcak tebessümle içimizin ısınmaz oluşu da gene ondanmış.
Yanında olduğunu bilmek için; sarılmak, dokunmak gerekli oluyormuş büyüyünce.
Göz bebeklerinin titremesi yavan kalıyor içinin kıpırtısını anlatmaya ve yüzünün al al oluşu kifayetsiz tabi içinin yangınına,
Büyüdün sen unutma!
Sarılmalı, öpüşmeli, sevişmelisin aşık olunca.
İnsan oğlu, ektiğini biçer ya.
Sen nasıl tüketiyorsan aşkı bir solukta, oda tek kullanımlık ağız çubuğu gibi değersiz kılıyor seni insan borsasında.
Geçmişler ola…
Serap KIRCA