Geçmişin Kırıntıları Şiiri - Murat Gevrek

Dudaklarımı mühürledim
Yalnız yüreğim konuşmakta
Kalemim yazmakta…
Aklım kibirli yarınları düşüne dürsün
Nedense
Ben yeşille kucaklaşmamı hatırladım
Sokak da top oynarken alıp getirdiler
-seni yanıma
O zamanlar küçüktün, çocuktun daha
Tuz gibi duyduğun yalnızlık beyaz…
Derelerde koşan maviler gibi
Yutkunuşun özgür geldi bana
Ben;
O aralar kırık kanatlarıyla
Uçmayı özleyen bir kartal iken
Sen benim kanatlarım oldun
Belki o yeşil gözlerinden
Ara sıra aktı iki damla
Belki bir nefes yalnızlık çektin içine
Ve...
Keşke bir yaşlı ana
Başımı okşasa
Deli dolu bir umut
Yaşadığım sandıkları mı
Yüreğimi döverek sustursa dedim
Bilirim ben hep mutluluk istedim
Sanki duvarlar hiç üstüme gelmedi benim
Işıklar senin inadına sönmedi
Kalabalıklarda bile
Yalnızlıktan korkandın sen öyle değil mi?
Ama
-yüreğindeki çiğ damlası öyle tazeydi ki…
Her sabah yeniden uyandım
Yeniden yaşadım
-seninle çocuk oldum
Peki neden;
Bakma sen bana
Azıcık aklım eser dide
Bildiğim bütün sözcüklerin üzerine yeminler ederdim
Gel otur yanıma
-''sende anlat
-''hadi anlat
O çocuk gülüşlerin nerede
Ya o yeşil gözlerinde ki
Bir kaç damla ne?
Peki ya;
Sevdalarında ki yaramaz anılar
Ama şunu unutma
Ne kadar;
Gönlün boyacı çocukta
Ya da geçmiş yıllarda ki
Sevdalarımda kalsa da
Ben... Yalnız sende yeşerdim
Kalbindeki ışığı sarsmadan
Almak avuçlarına
Ve...
Getirmek en masum olanı
Ayrılmak anlamsız kalır
Mezarda sona eren Sevgililer arsında
Helalleşmek hayat koridorun da
Ellerim kelepçeli tutsak yürürken
Sen benim;
Her parçam
Her düşüm, her titreyişim
Çocukluğum oldun
Sen benim yağmurumsun...