Geç(me)mişim Şiiri - Jiyan Daver

Sen benim geçmişimi tanıyor musun?
En kötü kabusları andıran
Koca koca binalardan geçtin mi hiç.
Köşe başında ağlayan
Küçük kızı gördün mü peki.
Kaç kez  sevmediğin için
Yerlerde süründün, bir çiçeği?
Dizimi çok yaralardım küçükken
Çok da öfkeli ellerim vardı.
Sevilmediğin için,
Hiç boğazlamak istedin mi kendini.

Sen benim geçmişimi tanıyor musun?
Karanlık bir adam dev gibi
Yüzü yara bere içinde çirkin mi çirkin.
Hiç ondan tokat yedin mi.
Kim bilir kaç çocuğun daha geçmişiydi
Yüzündeki yaralar onların izi miydi.

Karanlık yollardan geçerken
Ne hisseder ki bir çocuk.
İçindeki  en ufak korkuda
Aramaz mı babasının elini.
Geçmişinle
yürüdün mü hiç  o yollarda.
Babanın senle olmadığını fark ettin mi.

Sen benim geçmişimi tanıyor musun?
Babamın hala çalışan saati
Geleceği mi gösterir geçmişi mi.
Gökyüzünü,
Ne zaman maviye boyadın mesela
Hep siyah olduğunu zannettin mi.
Pencerenin buğusuna bakarken
Kim geliyor gözlerinin önüne.
En son tam gülerken
Ne için düğümlendi boğazın.
Gözlerinin cennet bildiği topraklar
Başkasının gözlerinde mi yoksa.
O toprakları
Bi daha göremeyeceğini hissettin mi hiç.

Babamla oynamayı çok severdim küçükken,
Gerçi çok oynayamazdık.
Bana yaptığı oyuncağı severdim en çok;
Tahtadan bir araba.
Kırıldı sonra tıpkı her şey gibi,
Onu kırmayı da en çok geçmişim istedi.
Zaten babamı da geçmişim öldürmüş;
Annem söyledi.