Çocukluğumu Verin Şiiri - Meryem Keskin

Ben mutluluğu çocukluğumda bıraktım.

Dağınık saçlarıma kirlenmiş yüzüme,
Ve çatlamış ellerime rağmen.

Doyasıya gülmeyi, 

Çocukluğumda bıraktım!

Rengârenk gördüğüm düşlerimi.
Bir an önce büyüme hevesimi.
Birilerinin gelip yıkacağını bilmeden,

Kurduğum hayallerimi.
Çocukluğumda bıraktım!

Gelin gibi süslediğim bez bebeklerimi.
Büyüyüp gelin olma hevesimi.
Kaybolmasın diye,
Toprağa gömdüğüm bilyelerimi.
Çocukluğumda bıraktım!

Gökyüzüne bıraktığım uçurtmayla,
Bulutlara yükselmeyi.
Yağan yağmurun altında,
Çıplak ayakla, özgürce dans etmeyi.
Ve ıslanmayı iliklerime kadar.

Annemin, öfkeyle bakan gözlerini.

Yinemi ıslandın sen! diye azarlayan sesini.
Çocukluğumda bıraktım!

Şömine de dans eden alevlerin eşliğinde,

İçtiğim o salebi.
Gaz lambasının ışığında,

Babaannemin anlattığı.
Sonu hep mutlulukla biten hikayelerini.
Ve o hikayelerde ki prenses olmayı.
Çocukluğumda bıraktım!

Ağlamanın sadece, düştüğümde kanayan,
Dizlerimin acısından olduğunu zannettğim,
O günlerimi.
Annemin ellerimi tutup,

Başımı göğsüne yaslayıp.

Ağlama, büyüyünce geçer diyen sözlerini,
Çocukluğumda bıraktım.
Mutluluk denilen o en değerli hazineyi!

Büyüyünce, daha büyük acıların,

Dizlerimin acısını unutturacağını. 

Büyümenin, aslında daha büyük,
Çok…..büyük acıları getireceğini.
Söylemeyi unutmuştu annem!

Çocukluğumu verin bana.

Masum düşler kurduğum yıllarımı verin.

Sizin olsun dünyanın geri kalanı

Sizin olsun, bu maskeli balonun

Sahte insanları, sizin olsun.

Çocukluğumu verin bana.
Masum kirlenmemiş yıllarımı verin.
Çocukluğumu!

.......Meryem Keskin.......
.......07.02.2023.......