Geçmiş ve Hüzün Şiiri - Mehmet Afif Can

İnsan, arkasına dönüp baktığında, acılarla dolu yılların nasıl geçtiğinin farkına varır.
Her geçen yılın acısı bir diğerinden kat be kat büyük olur.
En yakınından başlayarak, en sevdiğine kadar, uzanıp gider.
Listede; hangisini ansan baş ucundadır.
Kah kuzenindir andığın, kah en yakın arkadaşın.
Hangi yana uzansan en derinden hüzün.
Unuttuğun anlar da olur...
Hiç unutamadığın anlarda.
Gözlerin dolar, sel olur akar her ölümün ardına.
Yaşadığın anılar kendini tazeler...
Bir bir oynar gözlerinde.
Sanki yaşanan yok hissiyle aldansan da; anlık ruyada olduğunu görürsün...
Artık iş işten geçmiştir, zamana...
Sen: var mısın, yok musun arasında beklersin gelecekte güzel günleri.
Bu arada kısmetine razı gelerek.
Zira yaş ilerledikçe, pek güzellikten yana olmaz gelecek.
Çalan telefonda alacağın haber dramatiktir.
Korku içini sarmış, dışın titrek haldedir.
Yüzünün gülüşü bile sahtedir.
Ne zaman ki gülmek istesen, içinden gelen uyarı, frene bas der.
Sen durursun, geçmişin, ağla diye diretir...
Ve sen; eskiye takılır kalırsın.