Geçmişe Özlem Şiiri - Banu Abdullahoğlu

Nedendir,hep bu geçmişe özlem?
Her gelen gün,basıp geçiyor üstünden.
Şikayetim yeni günden değil aslında,
Hızla içinde kaybolsam da,hep bir hasret kalıyor yakamda
Belki de, gerçek yaşanmışlık vardı orda,
Çünkü,sadece kendi Dünyam vardı o anda.
Aslında sorgusuz,düşünmeden yaşanan zamandır o,
Ama ne kadar istesek de orada fazla kalınmıyor.
Ne zaman ki,hesaplar planlar başlıyor,
İşte o özlenen zaman hemen bitiyor.
Çok düşünmeye gerek yok.Çocukluk o zamanın adı,
Başka hiçbir yerden alınmıyor onun tadı.
Hani o pek bir aceleyle çıkmak istediğimiz zaman,
Beni çok arayacaksındiye kim bilir ne çok bağırmıştır arkamızdan.
Biz ise apar topar çıktık oradan.
Anlamasın diye de,topuklulular giydik makyaj yaptık ayrılmadan.
Şimdi ise o ses kulaklarımda çınlıyor.
Beni çok arayacaksınçınladıkça gözlerim doluyor.
Ah şimdi dönme şansım olsa,o sesin tam dibine,
Ne kısa pantolonumu çıkarırım ne örgülü saçımı açarım,
Beni yanında gönderirsin diye.
Cesaret,özgürlük,mutluluk.Bunlardı benim oyuncaklarım.
Ama şimdi ne oldu? Ben oldum onların oyuncağı.
Bu kadar çabuk mu sıkılmıştın benden,hemen başından savdın?
Ne olurdu? Beni yanında yaşatmadın bari sen benim içimde yaşasaydın