Geçmişe Özlem Şiiri - Özgür Arslan

Çok eskiden, kimsenin bilmediği, hatırlamadığı bir yerde,
artık hafızalardan bile kazınmış bir geçmiş.
Bir geçmiş ki o aslında bazen ufak bir tebessüm ediyor, gülümsüyor bize,
ama nedendir bilinmez biz unutmuşuz, hatırlamamak mı istiyoruz nedir?

İşte bu eski ama yeniden güzel,
eski ama gelecekten sıcak bir geçmiş.
Geçmişi özlüyor her insan,
o eski insan manzaralari, dostlukları,
aşkları, türküleri.

Hangimiz demiyor ki artık hiç bir şeyin tadi eskisi gibi yok diye.
Evet herkes diyor, biliyor artık giden dönmüyor.
Bende özlüyorum eskiyi, küçüklüğümü.
Nedendir bilmiyorum ama sanki bir farklı be bu hayat.
Kim yaptı bunu farklı,
kim çaldı bizden geçmişi, sevgiyi, çocukluğu.

Eskisi gibi gülemiyorum nedense.
Hep düşünüyorum maziyi, sokakta top oynadıgım,
koşarak çeşmeden su içtigim,
ağaçtan düşüp bir yerlerimi incittiğim günleri.
Acaba bu incinmeyi bile özlüyor olabilirmiyim.
özlerim sanıyorum çünkü eskisi gibi ağaç mi war diyorum,
cocuklar üzgün, yaşlılar şikayetçi,
her şey değişti diyorlar,
eski diyorlar anlatıyorlar,
ne de hoş oluyor dinlemesi,
sanki büyülü bir şeyler anlatıyorlar.
Evet dinliyorum onları, geçmişe gidiyorum,
birden bir gürültü oluyor geri dönüyorum.
Ahh diyorum bu masalda cabuk bitti, kafamı kaldırıyorum,
bakıyorum güneş bile eskisinden ayrı parlıyor.
Kuşlar bile şarkilarini eskisi gibi şakımıyor.
Üzülüyorum, hayıflanıyorum ama elimden bir şey gelmiyor.
biliyorum sen de sende benim gibi düşünüyorsun,
geçmişi içinde hissediyor ama gerçekle hep yüzyüze kalıyorsun.