Sessizlik insanı yiyip bitiriyor,
Üzerine bir de pişmanlık eklendi mi,
Kişi kendinden geçiyor...
İşte ben de öyle suskunum şimdi,
Öyle sessiz ve önce derinden,
Düşünüyorum olan işleri inceden,
Haklı mıyım haksız mı, bilemiyorum,
Bilmek de zaten istemiyorum.
Evet, belki kendimle yüzleşmekten korkuyorum,
Evet, kendi başıma kalmak istiyorum,
Evet, hayattan mutluluk beklemiyorum,
Evet, kendimi boş umutlara kaptırmıyorum.
Geçmişte olanlar beni sarsıyor,
Hatırladıkça yüreğim kabarıyor,
O dalga sesleri, o sahil, o gülüş,
O gece aklımı başımdan alıyor.
Ve bir ses geliyor hayallerimin derinlerinden,
Haykırıyor bana, zamansız ve aniden,
Soğuk bir otogardan geliyor bu ses,
Hem de sabahın daha beşinden.
Dönüp bakıyorum sesin geldiği yere,
Bir kız görüyorum, bir sevda gözlerinde,
Bir de benim aşkımı taşıyor yüreğinde,
Derman oluyor gelişi bütün dertlerime,
Onu beklediğimi anlıyorum uzun zamandır,
Onu özlediğimi sonra,
Onun için sevda çektiğimi, onu istediğimi,
Onunla birlikte yaşamak istediğimi anlıyorum,
Bunları aslında zaten biliyordum,
Olsun! Bir defa da hayallerimde yaşıyorum...
Sonra deniz dalgalarıyla bir aşk geliyor yanıbaşıma,
Gülümseyerek diyor ki; 'gözyaşlarını saklama'
Saklayamıyorum zaten, uluorta salıyorum,
Geçmişimde olanlardan artık hiç korkmuyorum.
Ama bunların hiçbiri bugün yok,
Hepsi bir bir kaybolup gitti,
Benim de yüreğimdeki o sevdalar,
Teker teker yıkılıp bitti.
Şimdi tek bir şey var yüreğimde,
Bunun için söz geçirmeye çalışıyorum kendime,
Bir daha aşık olmamam gerek, bir daha sevmemeliyim,
O acıları bir daha, öyle büyük çekmemeliyim.
Kayıt Tarihi : 13.4.2008 19:01:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!