Geçmişe ait kalıntılar...

Karanlık bir tünelden aydınlıga doğru kimi zaman yavaş adımlarla kimi zamanlar koşar adımlarla yol aldım.
Yıllar sonra tekrar o tüneldeyim.
Bu sefer tünelin sonundan geçmişe doğru yol alıyorum.
Ve geçtiğim yerlerden izler arıyorum...
Çocukluguma ve arkadaşlarıma dair...

İşte onlardan biri...
Fotografta ilk gözüme çarpan kısa kollu, tatil gömlekli uzun boylu Ferhat...
Sol başta bir asker gibi esas duruşta duran beyaz gömlekli Hacı olmalı...
Yıllar sonra asker olamadı belki ama denizci oldu.
Ve Orhan Hocamız... Yine elinde bağlamasıyla kim bilir o zaman bize hangi türkü söylüyordur....
Açık mavi gömlekli Ayşe olmalı...
Yine ön masada başını kollarının arasına alıp düşünceli bir şekilde oturan kızı çıkaramadım.

Bu kadar derine dalıp ne düşündüğünü açıkcası çok merak ettim.

Sağ tarafta masada bulunan yarım kiloluk Rize Çay orda neden arıyor bilmiyorum. :))

Ve ben bu fotografa bakarken Melih Cevdet ANDAY’ın sevdiğim bir şiiri aklıma geldi.

Dört kişi parkta çektirmişiz,
Ben, Orhan, Oktay, bir de Şinasi…
Anlaşılan sonbahar
Kimimiz paltolu, kimimiz ceketli
Yapraksız arkamızdaki ağaçlar…
Babası daha ölmemiş Oktay´ın,
Ben bıyıksızım,Orhan, Süleyman efendiyi tanımamış.

Ama ben hiç böyle mahzun olmadım;
Ölümü hatırlatan ne var bu resimde?
Oysa hayattayız hepimiz.

(05.10.2010)