Geçmişe Ağıt Şiiri - Hüseyin Yani

Yaşım göz altlarımdan bellidir, kaç zaman önce geldim bu diyara bilmem.
Saymayı da iyi beceremem zaten,
Bi yaşanmışlık var bildiğim belime yük olan, bir de susmayan geceler.
Kim duyar ? Bağırsam son nefesime kadar, beni mahşerden.
Gece soğuk bir rüzgar, yüzümle beslenen. Sonrasında bütün büyüyü bozan sert bir fırtına.
Dünün boş sokakları kalıyor bana ve de sarılmamış, sevilmemiş sahte alışkanlıklar.
Ahh! Yazgılarını değiştirebilecegini sanan yüzlerce mahlukat ile çevrili etrafım, ben de onlardan biri.
Artık yeryüzünde barınmayı yadırgar bedenim; sonunda biz gereksizlerin sırası geldi.
Erken göçenler toprak anadan tek bir şey ister; bizi sonsuz bir sıcaklıta sarıp sarmalayı.
Buharlaşır soluğum, kendimi dışarı atarım.
Her sokak uzak bana...
Ey gülümseme! Nereye?
Vazgeç benden de, alışığım ben.
Ben bilmem zaten huzur veren mutlu dokunuşların verdiği tadı.
Okşayıp dokunmayın bana çünkü sizin karanlık ellerinizin sonsuzluğu var hala vücudumda.
Tanrılaştırdım içimdeki melankoli hissini, sevgiden daha yüce bir kavrama ev sahipliği yapar içimde.
Aklımı kaybediyorum günden güne, hissizlik ahh, ne de şefkatli davranırsın bana.