Geçmiş Zaman Olur Ki Şiiri - Yorumlar

GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ



Yetmişli yılların buhranlı zamanlarıydı; kahvehane işletiyoruz. Kahvelerin henüz kıraathane olmadığı dönemler… Yoklukların kol gezdiği kısıtlı günler. Çay yok, şeker yok, gaz yok, tüp yok…
Bir kilo şeker için saatlerce sıra beklemeler… Hele gaz yağı kuyrukları ki; ekseriyetle kışın olurdu. Sen seyret o zaman keskin ayazda sıra beklemeleri. Arada bir de kavgalar olurdu. Kuyruk kavgaları. Gün gelirdi; babam Kelkit’e gider çay otu getirirdi. Kahvehanemizin küçükte bir oteli vardı. İki katlı. Babam, umumiyetli birinci katını talebelere ve toplu yatan işçilere verirdi. Bir keresinde Kürt işçiler gelmişti. Kanalizasyon borularını döşemek için. Her halde müteahhit firma, Bayburtlu değildi. İşçileri de Sanırım Tunceli’den getirmişti. Kırk elli kişi. Hepsi bizim otelin birinci katında kalırdılar ve kendi getirmiş oldukları yer yataklarında yatardılar. Akşam oldu mu büyükçe bir halay çevirirdiler. “Hezali yelli yelli yelli can. Dezali yelli yelli yelli can. Oğlan kıza iş attı. Vay hele hele itoğlu it” Hep bu türkü dillerindeydi. Söyler oynardılar.
Talebelerden, ben de iz bırakanlar ise, kendi akrabalarımızdan olanlardı. Dört arkadaştılar. Lise talebesiydiler. Kış oldu mu; yakacaklarını köyden getirirdiler. Bazen da nedense olmazdı yakacakları. O zamanda, kaldırımlardan kasa toplayıp yakardılar. Bir zaman sonra onlarda biterdi. O zamanda, otelin odunlarından yürütürdüler. Babam bir türlü yakalayamazdı. Odunlara da işaret koyardı ama olmaz bir türlü denk getiremezdi. Baktı ki, olamayacak; birgün yataklarını topladığı gibi kapının önüne attı. O kışı hiçte kolay geçirememiştiler bizimkiler.