Geçmiş Zaman Atlıları Şiiri - Rufay Kar ...

GEÇMİŞ ZAMAN ATLILARI

Geçmiş zamanın atlarıydı onlar
Sırtına eğer atılmadan binilen,
Üzengisiz,
Yeleleri rüzgarı keserdi onların
Ve binicileri babayiğittiler
Esmer tenleri,geniş alınları,
Koca bıyıkları ve solgun benizleriyle.
Dağlar karlıydı ve hırçındılar
Geçit vermezdi her daim,
Katırlar yüklüydü arkalarında.

Ekmek taşırlardı onlar
Bazen ekmeğe dönüşecek yün döşek hassaları
İnce çizgide mayın döşeli iç sınırlara

Mermi olmazdı onlarda
Kendine yetecekten fazla.
Ama en kral silahları vardı
Gözleri sanki ateşten kor’du
Onları yenmek çok zordu..

Her daim ipekler olurdu yüklerinde,heybelerinde,
Yüreklerinde soğan cücüğü.
Kapakları sertti
İçleri yumuşak
Kızları kara gözlü,Ceylandılar
Kadınları birer Küheylandılar
Ve hep aynı renk giyerlerdi
Sarı,yeşil,kırmızı severlerdi…

Korkarlardı hep
Soğuktan değil
Gelecek atlıların korkularından…

Bir zaman şaki,
Bir zaman kaçakçı
Bir zaman isyancıydılar onlar
Çayırdaki atlılara göre..

Oysa; onlar ekmek taşırlardı
Korkunun rüzgarında
Mermi ucunda,
Yanı başında düşen oğullarını tanımadan..

Kadınlar ağıtlar yakarlardı
Halları ve zilleriyle
Ve zılgıtlar atılırdı
Mayın seslerine karşılık
Yüreklerinde söylenmemiş sözler
Ateş çemberi bakışlarda kalakalırdı…

Rufay KARAHAN