Geçmiş Zaman Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Henüz insanın insana cehennem olabileceğini tahmin etmezken,
yani küçükken daha, anneme beden bedene sarılabilmek adına
daha da büyümek, kocaman adam olmak istiyordum.
Böylesine iğrenç bir şeyi istemek yerine bir sandalyeye
tırmanabileceğimi anladığımda, sırtım çoktan aşınmış, ihanetle
ve insanlıkla yaftalanmıştım. Düşünmek için artık fazla geç, bir
avuç toprakla susmak için henüz çok erkendi ve ben, kirli yüzümü
sakladığım tebessümle bambaşka bir insana dönüşmüştüm.
Büyümüştüm.
Çelik ilmekler dolanıyordu boynumda ve beynimi esir alan
mengene çoktan sahiplenmişti bedenimi. Sabahları erkenden
uyanmak artık dert değildi ve geceler, yalnız kalmak adına
artık beklenilen bir şeydi. Korktuğum karanlık sahibim, bayat
uykular gerçeğimdi ve ben, aynalardan çevirdiğim yüzümü artık
tanıyamıyordum.
Hayatımı paylaşmak adına çıktığım yolda aslında hibe ettiğimi
fark ettiğimde, morarmış gözaltlarımdan öfkeli tükürükler
silkeliyordum. Eğer daha küçücükken Anneme kocaman
sarılabilseydim istemezdim büyümeyi. Öğrenmeyi istemezdim
iyilikten, iyi biri olmaktan vazgeçmeyi. Bilmezdim insanlar için
tutarsız bağlılığın, sonsuz fedakârlığın ihanetle aynı anlama
geldiğini.
Ama artık biliyorum. Hibe edilmiş bir hayatın sonucunda,
gözaltlarımdan dostlarımın tükürüğünü silkeleyeceğimi ve hatta
biliyorum, sonsuz fedakârlıkların, hayal kırıklıklarına evirileceğini.
Eğer küçücükken anneme sarılabilseydim, kurtarmazdım hiç
kimseyi ve mahvetmezdim her şeyi.
Eğer o siktiğimin sandalyesine tırmanabilseydim devam etmezdim
nefes almaya ve bıçaklamazdım kardeşimi.
Eğer biraz düşünebilseydim kendimi, keserdim bileklerimi ve
etmezdim bıçak sanılacak sözleri.
Eğer yazmayı bildiğim kadar ölmeyi bilseydim, Anneme sarılmak
için de olsa öğrenmezdim büyümeyi.
Eğer şimdi bu şiiri silebilseydim, denerdim gülmeyi hatta…
Gülerken ölmeyi…