Geçmiş Zaman Şiiri - Ahmet Beltekin

Hiç unutmadım,çocukluğumun geçtiği yerleri,
Lastik ayakkabıyla top oynadığım bahçeleri,
Sabahlara kadar uyutmayan kederleri,
Küf bağlamış ümitleri,
Bu da yaşamakmı dediğim günleri,
Hiç unutmadım.

Hiç unutmadım,uzanıp tahta parçası yüzdürdüğüm,
Şimdi köprüsü ve suyu olmayan çayı,
İçime sıkıntı veren,simsiyah bulutları ve
Her gününde hüzün tüten doğduğum ayı,
Hiç unutmadım.

Hiç unutmadım,ağaçlarla dolu avluları,
Artık yerinde yeller esen .
Ve sokaklarındaki eğri büğrü taşları,
Zamana yenilen kerpiç evleri,
Hatıra defterimdeki kurumuş gözyaşlarımı,
Şimdi samimiyeti olmayan mahallemi,
Hiç unutmadım.

Hiç unutmadım,simit sattığım çay bahçesini,
Yer gösterdiğim yazlık sinemaları,
Garsonluk yaptığım esnaf kahvesini,
İçi yüzerlik otlarıyla dolu mezarlığı,
Evlerin duvarlarındaki iğde dalını,at nalını,
Hiç unutmadım.

Hiç unutmadım,çift kapılı evlerin güzelliğini,
Duvarlarından sarkan asmalarını,
Huzur veren komşu muhabbetlerini,
Ve koskoca bir mahallenin yıkılmadan önceki halini,
Hiç unutmadım.

Şimdi geriye hiç bir şey kalmadı,
Sadece paslanmış bir tenekede mahallenin adı,
Bir de çok katlı binalar var.
Çoktan ömrünü veren insanlar.
Kaldırımları süsleyen söğüt ağaçları,
Gölgesinde sohbet eden komşular,çoktan gitmiş.
Artık geçmişten geriye kalan,
Acı dolu hatıralar.
Unutulurmu yaşananlar,ben hiç unutmadım.
Anlıyorum ki orada yaşamaya doyamadım.