Geçmiş Şiiri - Ömer Faruk Aktaş

Avucumun çizgileri bir şeyler anlatmaya çalışır
Daha belirgin, daha derin, daha manidar
Kalbimin yolu dağılmış büsbütün
Dokunduğu her kalbin bıraktığı acıyla

Aklım yolunu seçemiyor pustan
Uzaklaşmak istiyor ama korkuyor koşmaktan
Usulca ilerlemek zorunda yürek mahzeninde
Sönük kandilin sahte kılavuzluğuyla

Çığlıklı alevlerden geriye kalan ölmek üzere
Bitmiş yanan artık neye yarar rüzgar
Yaş olan kurumuş, kuru olan köz olmuş
Bekleme doğmayacak küllerinden kimse
Yeni başlangıçlara can olacak anca çaresizce

Yüreğim soğukta çaresiz kaldı ama titremez
Korkunç yangınlar ısıtmaz kendini
Her alev diğerini yutarken yanan sadece
Yumruk kadar olandır

Beyazlar incitmiş gençliğimi
Saçlarımın hevesi yok ayakta durmaya
Özenmiş fersiz gözlerime
Yaşlar derin oluklar açmış çehremde

Derin karanlık dehlizlerde miyim
Göremiyorum önümü açık değil mi gözlerim
Duyamıyorum çığlıklarımı boşlukta gibi
Hissedemiyorum yeri bacaklarım küskün
Çiçekler açmış kokmuyor eskisi gibi
Hayat akıyor fütursuzca