Geçmiş Şiiri - Atlas Kaya

Geçmiş...
Geçmiş, gitmiş azizim...
Biz kaçırmışız...
Bastığım ne adım, ne mühür,
Kalan ne acı, ne izim.
Biz yalnız şu ana yakınmışız.
Dünün adı geçmiş;
Bugün olmak için gitmiş...

"Ne güzeldi"ler dolanır şimdi dile,
Dil mutluluğun anlamını başka kelimelere yüklerken...
Yüklenirken omuzlarına hatıralar,
istemdışı boyun eğiştir bu duruşun.
Ve haliyle,
Ağlamaya kaçar dakikalar bir an kapı arasından gülerken...
Akrebi yelkovanıyla hiç kavuşmaz,
Kaçınılmaz zamana karşı şah mat oluşun.

Şarkılar yılları sırtlar sözlerinde.
Bir melodi kendi dışında sana dair herşeydir.
Fotoğrafların sana, süklüm püklüm halini anlatır,
İnkar ettiğini kabul ettikçe
firar ediverir bir kaç damla pınarlarından.
O da yoktur ya artık...
Her şarkı gibi bitmiş ve asla yeniden çalmayacaktır.
Çala kalem karalanıp defterinden, buğusu kalmıştır gözlerinde.
Kara yaş zengini olursun yıllandıkça...
Her dökülen yatağını açar yüzünde...

Geçmiş geçmiş azizim...
Yakınımdan geçmiş...
Şimdi ufuk çizgisinde bir yerlerde olmalı.
Arayıp dururken kopuveriyor bağlarım.
Bu yüzden bazen bir şarkı alır beni andan,
ve ne kaybettiğimi görebildiğim kadar ağlarım.
O gitmiş...
O gidebilmiş de,
Ben burada kalmışım...
İşte ben durup durup buna yanarım.