Geçiyor Şiiri - Arif Naif

yürüdüğüm yola derin baktım bugün
çocukluğumu konuşan sokağa, kaldırımlara
eski okulumun pembe boyalı arka kapısına
sonra girdim o kapıdan hiç çıkmamak için
insan niye büyür? bilemedim.

bazı şeyler gözümün önüne gelip durdular
sanki bir yanım geçmişi özledi, kandım.
geçmişi özlemek kolaydır çünkü.
kurtulan olmaz on yıl önceki enkazdan.
güzel hatırlanan her şey ölmüştür çünkü.

cevaplayamadığım pek soru kalmadı içimde
kavanoz dolusu renkli hayalleri attım
silah ateşlendi, ömür kararma vaktinde
istese de namluya dönemez hiçbir mermi
zaten namluya dönemedi hiçbir mermi.

koştum yalnızlığa, öyle sıyrıldım.
kaçtım yalnızlığa, öyle kurtuldum.
sonra çıktım o kapıdan hiç girmemek için
insan niye büyür? bilemedim.